12 dzień głodówki

Czysty tydzień - completed.

Dziś rano na wadze: 59,5 (!). Nie spodziewałam się takiego wyniku. W dwa dni poleciały 2 kilogramy. I to w weekend. Raczej źle wskazała. Wcześniej spadała wolniej: 0,3-0,5kg dziennie. Może trochę za mało piłam. Nie wiem, może większy wysiłek fizyczny, ale przecież i tak na głodówce nie ćwiczę. Tęsknię za tym tak na marginesie. Jak już zacznę wychodzić z głodówki to to będzie pierwsza towarzysząca mi czynność. Dziś i wczoraj - dosyć ciężkie dni. Domowe, z całą rodziną i posiłkami przy jednym stole. Brudzenie talerza zupą zanim wszyscy przyjdą i mówienie, że "ja już zjadłam, bo byłam taka głodna". Branie ze sobą drugiego dania do pokoju obok, bo "o! właśnie zaczął się mój ulubiony program" i zgarnianie go do woreczka foliowego, który ląduje w kieszeni albo rajstopach. Ech, czego ja nie zrobię dla tej chudości. To trochę żenujące, ale cel uświęca środki. Kłótnie z rodzicami o odchudzanie to ostatnie czego teraz pragnę. Udało mi się to ukrywać przez 2 tygodnie - uda i dalej.

Mogłabym już w sumie kończyć głodówkę, powinnam, ale tak cholernie się boję, że jak zacznę jeść to nie będę miała oporów i nie przestanę. Wpadnę znów w kompulsy jak w bagno, z którego nie dam rady wyjść. Więc sobie trwam w takim niejedzeniu, w takim leciutkim stanie. Jeszcze tylko przyszły tydzień albo chociaż jego kawałek, obiecuję.

Dziś psychicznie jest ciężko. Bardzo ciężko. Głód emocjonalny otacza mnie z każdej strony. Wyobrażam sobie jak wpycham w siebie pół blachy mamusiowej drożdżówki z owocami, która stoi na blacie w kuchni. Jak pożeram pół naczynia żaroodpornego ryby po grecku stojącej w lodówce. Ale cały czas przywołuję się do porządku, powtarzam sobie, że mój żołądek nie przetrwałby czegoś takiego po 2 tygodniach niejedzenia. Nie wolno Ci, nie wolno! I muszę sobie to powtarzać ciągle i ciągle. I ciągle. Ale zaparzam sobie wielki kubek gorącej owocowej herbaty i jest lepiej.

Od 2 tygodni w głowie tylko dwie myśli: dieta i On. Maturę, naukę zepchnęłam gdzieś daleko wgłąb świadomości i nie chcę dotykać tych terenów. Jestem leniem i tchórzem. A On... Ech, On po kolei potrafi złamać wszystkie moje granice przyzwoitości. Mimo, że równie niedoświadczony w związkach co ja, prowadzi mnie tymi wszystkimi zmysłowymi ścieżkami za rękę jak małą dziewczynkę. Przełamuję powoli przy nim moje kompleksy. Staram się. Ale będę piękniejsza, zobaczy. 

Piszcie co u Was, kruszynki. Jak idzie Wam podążanie tą drogą ku perfekcji? Bardzo pragnę tego kontaktu z Wami. Razem wszystko staje się o wiele łatwiejsze. Przesyłam Wam wiele siły i miłości z tego mojego zakochanego serca. Trzymajcie się chudo <3